Met deze plaat mocht ik voor de zoveelste keer ondervinden dat je altijd moet oppassen met een eerste indruk: de stem van zangeres / componiste en multi-instrumentaliste Abby Posner uit de buurt van Los Angeles is er eentje, die je niet meteen platslaat en naar adem laat happen. Naarmate je de plaat echter vaker draait en dus beetje bij beetje “in de teksten” geraak, ontdek je andere aspecten van de zangeres.

Zestien jaar lang al blijkt Posner in en om LA aan de weg te timmeren en, als ik de kranten en tijdschriften mag geloven, heeft zijn in die tijd een meer dan stevige reputatie opgebouwd, zowel solo als aan het hoofd van de band The Myth, waarmee ze een viertal jaar geleden de plaat “When You Dig a Well” maakte, een plaat waarvan ik deemoedig toegeef ze nooit gehoord te hebben. Evenmin heb ik ooit wat gehoord van het componeerwerk van Abby voor commercials, TV of film, maar ik leerde wel dat de dame in elke betekenis van de term “genre-fluid” is: ze knalt vol overtuiging de ene na de andere grenspost omver, huppelt van een knallende bluesrock-solo naar een Earl Scuggs-achtige hap banjo. Op deze plaar bespeelt ze, op één lijntje viool na, letterlijk alle instrumenten zelf en werkt ze zich in tien korte en zelfgeschreven songs door een blik op haar innerlijke zelf en op de manier waarop de huidige pandemie haar hebben en houden beïnvloed en dooreengeschud heeft.

De songs houden het niet bij de individuele persoon van Posner alleen: ze heeft oog voor wat er in de wijde wereld gebeurde, van Covic en de daarmee gepaard gaande golf van depressies, over Black Lives Matter en #MeToo tot, meer algemeen, de manier waarop de mensen proberen in stand te houden in een wereld die onmiskenbaar brutaliseert en dus meer en meer de nood blootlegt aan echte vriendschap en op het geven aan inhoud aan relaties die al te vaak als vanzelfsprekend worden aangezien. Ondanks al het negatieve dat je met ke eigen ogen kunt zien, titelde Abby haar plaat toch “Kisbee Ring” en dat is dan weer een term die je kunt vertalen als reddingsboei, een ornament dat ze trots over de schouder draagt op de hoes van de plaat.

De betekenis van dat beeld is, zoals veel van de teksten van haar liedjes, meerlagig: je moet sowoeso op zoek naar de reddingsboei in jezelf, je moet proberen dat te zijn voor wie het nodig heeft en het waard is en je moet de kansen grijpen, die je voor je oog ziet opduiken. Niet te lang in het negatieve (zelf zingt ze “the Clouds”) blijven hangen, maar het leven durven blijven leven. Da’s een complexe, maar verdraaid fraaie boodschap, waar ik alleen maar veel respect voor kan opbrengen. Hoe vaker ik luister, hoe meer deze plaat me raakt en hoe sterker ik ervan overtuigd geraak dat Abby Posner een hedendaagse versie is van Phranc, een heerlijke zangeres waar we al te weinig over horen. Ik mag hopen dat dit niet het lot wordt van deze fijne dame. U moest haar maar eens wat luistertijd gunnen!

(Dani Heyvaert)